Szpital Powiatowy w Lesku - Lesko

Ka

Pisze w sprawie Pani Darii.J z pogotowia ratunkowego która miała nocną zmianę na sorze. Złe traktowanie pacjenta na sorze jest absolutnie niedopuszczalne i nieakceptowalne. Każdy pacjent zasługuje na szacunek, empatię i opiekę medyczną, która jest choć trochę profesjonalna i troskliwa. Zachowania agresywne, lekceważące i nieodpowiednie wobec pacjenta, co jest sprzeczne z zasadami etyki medycznej i może poważnie zaszkodzić zarówno fizycznemu, jak i emocjonalnemu stanowi pacjenta. Personel medyczny powinien traktować każdego pacjenta z szacunkiem i troską, zapewniając im godną opiekę podczas pobytu na oddziale ratunkowym. Niestety u Pani Darii.J zabrakło przede wszystkim szacunku i profesjonalizmu, podsumowała wszytko słowami „Gdzie ja pracuje”. Myślę ze warto pomóc Pani Darii.J w opuszczeniu służby zdrowia do której jak widać się nie nadaje. Aroganckie i opryskliwe zachowanie od samego wejścia na Sor to tylko początek niedopuszczalnych zachowań Opis dokładnych zachowań Pani Darii.J zamieszczę bezpośrednio w skardze.

Mimo wszytko z miłą chęcią pisze o Paniach z porannej zmiany które w przeciwieństwie do Pani Darii.J potrafiły zachować się w sposób kulturalny i z uśmiechem podejść do pacjenta.

Dorota Witos

Jestem bardzo zadowolona z wizyty w poradni K, którą musiałam odbyć w trybie nagłym. Pomimo, że nie jestem pacjentką tutejszej przychodni, zostałam bez problemu przyjęta oraz zaopiekowana na najwyższym poziomie. Lekarz, który mnie przyjął na wizytę był bardzo miły oraz pomocny. Otrzymałam profesjonalną pomoc od zespołu.

Artur Zieliński

Pojechałem tam na SOR, byłem ledwie przytomny z silnym bólem głowy i ucha. Nawet nie dopytując o nic od razu pogonili mnie twierdząc, że z takimi rzeczami chodzi się do przychodni i odesłali z ulotką jakiejś przychodzi. Na drugi dzień po wizycie u specjalisty od razu (tego samego dnia po kilku godzinach) leżałem na stole operacyjnym w stanie zagrażającym życiu. Miałem wielki ropień, który mógł uszkodzić mi mózg i zrobić ze mnie conajmniej kalekę do końca życia. Na szczęście w innym szpitalu inni lekarze okazali się zawodowcami. To jak zachował się personel sor w Lesku być może powinno kwalifikować się na zarzuty prokuratorskie a conajmniej na komisję lekarską i pociągnięcie do odpowiedzialności. Już dochodzę do siebie i być może zdecyduje się odszukać nazwiska ludzi którzy mieli tam wtedy dyżur. Ich olewanie pracy mogło skończyć się dla mnie tragicznie nie mówiąc o tym jak cierpiałem wtedy przez kilka dni albo o tym że kazali mi jeździć autem i szukać Przychodni w takim stanie. Na razie tylko komentarz ale myślę, że sprawa powinna mieć dalszy ciąg, żeby następnym razem personel zastanowił się czy olewanie swojej pracy w takim zawodzie jest odpowiedzialne.

Justyna Jania

Personel oddziału ginekologiczno - położniczego na najwyższym poziomie! Serdeczne, pełne empatii Panie położne, które służą profesjonalną pomocą i swoją wiedzą na każdym kroku. Lekarze z ogromem doświadczenia, umiejętności i wychodzący na przeciw pacjentom. Przy takich osobach żaden ból nie jest straszny. Dziękuję za włożony trud i zaangażowanie w Waszą pracę i życzę dalszych sukcesów nie tylko dla samego oddziału, ale całego Szpitala.

Ole xis

Panie położne jak i pielegniarki jakie tam pracują to naprawdę rewelacyjne życiowe Kobiety!! Potrafią porozmawiać z pacjentką na każdy temat a nawet w formie żartu pożartować ? Leżałam tam dwa razy w ciągu dwóch miesięcy po 8 dni i każda która była na zmianie to cudowna osoba! Jeśli chodzi o Doktorów to też bez żadnych zastrzeżeń a w szczególności Dr. Panią Iwonę Holcman, która jest naprawdę przesympatyczną kobietą

Magdalena Gregorczyk

Dziękujemy za wspaniałą opiekę i bardzo szybka pomoc. Ogromne podziękowania dla całego personelu oddziału dziecięcego. Dla lekarzy i pielęgniarek. Jesteście aniołami na ziemi. Jeszcze raz bardzo Wam dziękujemy. Jesteście wspaniali. Cudowny szpital. Mały pacjent z Pomorza. ♥️♥️?

IlI IlI

Droga Kiełbaso, reprezentantko pokolenia płatków śniegu (kultura bycia ofiarą, wyuczona bezradność, rozpieszczony umysł, poczucie wyjątkowości, unikanie stresu, tłumienie negatywnych emocji, kreowanie świata zgodnie z istniejącymi wyobrażeniami, przykre zderzenie z rzeczywistością, cancel culture).
Kto nie skropił chleba łzami ten nie będzie apetytu miał. Żadna ilość żalu nie zmieni przeszłości, żadna ilości lęku nie zmieni przyszłości, każda ilość wdzięczności zmieni teraźniejszość.
Jak sama piszesz ogromna większość personelu spełniła Twoje oczekiwania. Skąd więc tak krzywdząca ocena 1/5? Zasłużyli na to?
To, że ktoś koło Ciebie skacze w środku nocy próbując Ci pomóc a Ty zasługujesz się karygodnie (ciężko chorzy ludzie w całym swoim cierpieniu potrafią wykazać się odwagą i wdzięcznością znosząc chwilowe niedogodności, od założenia wenflonu się nie umiera!). I w żaden sposób nie jest to Twoja wina. Wszędzie dostrzegam kulturowe przesłanie, które mówi, że zwykłe, codzienne życie to życie pozbawione sensu. Dostrzegam też, jak dzieci, które dorastają na stałej diecie reality show, kultury celebryckiej i dostępnych bez ograniczeń mediów społecznościowych, mogą wchłonąć to przesłanie i rozwinąć w sobie całkowicie spaczony obraz świata. Jestem tylko tak dobry, jak liczba „lajków”, które dostaję na Facebooku i Instagramie. I jestem tylko tak dobry jak długo spełniam oczekiwania innych i zdobywam uznanie w ich oczach. Gdy patrzę w ten sposób na Twój narcyzm, dostrzegam wynikający z poczucia wstydu lęk przed własną przeciętnością. Widzę lęk, że nigdy nie poczujemy się na tyle niezwykli, abyśmy zostali zauważeni, abyśmy byli godni miłości, aby mieć poczucie przynależności bądź pielęgnować poczucie sensu życia.
Edith Weisskopf Joelson, profesor psychologii na Uniwersytecie Georgii: „współczesna filozofia higieny psychicznej wyraża pogląd, zgodnie z którym człowiek powinien być nieustająco szczęśliwy, a nieszczęście uważa się za przejaw nieprzystosowania. Ów system wartości może być zatem odpowiedzialny za to, iż brzemię nieuniknionego nieszczęścia człowieka dodatkowo powiększa ciężar bycia nieszczęśliwym z powodu bycia nieszczęśliwym". Tym, czego człowiek naprawdę potrzebuje, nie jest stan wewnętrznej równowagi, lecz raczej wewnętrzna walka, dążenie do osiągnięcia wartościowego dlań celu czy realizacji swobodnie wybranego zadania. Tym, czego potrzebuje, nie jest rozładowywanie za wszelką cenę wewnętrznych napięć, lecz wezwanie do wypełnienia potencjalnego sensu. Skupiaj się na rzeczach pozytywnych, wybaczaj drobne urazy i brak uśmiechu o 1 w nocy. I nieważne, że świat na którym przyszło Ci żyć lepszym wydawał się być.

Aneta A

Parking pod szpitalem jest nieco za mały jak na jedyny szpital, przychodnie specjalistyczne oraz SOR w okolicy. Wizyty w przychodniach są umawiane nie na konkretną godzinę, ale na cza pomiędzy np. 10 a 11, co niepotrzebnie kumuluje dużą ilość osób w poczekalniach. Rejestracja jest czynna krócej niż przyjmują specjaliści, więc po wyjściu od lekarza nie można się umówić na kolejną wizytę.